Dziennik #198/2025 - nie ma już nic

Dobry wieczór.

To nie będzie długi dziennik.. Mój stan systematycznie się pogarszał i w nocy rozpadłam się całkowicie. Czuję się jakby ktoś kroił każdy kawałek mojej duszy, każde zakończenie nerwowe, każdą szarą komórkę. Nigdy nie czułam tak wielkiego bólu. Nigdy. Przetrwałam noc w myśl zasady, że jeszcze godzinę i jeszcze godzinę i jeszcze godzinę. Po 6 zasnęłam i po 8 już się obudziłam. Już w nocy podjęłam decyzję, że poproszę o pomoc. Chciałam po prostu z kimś porozmawiać. Napisałam do przyjaciółki czy możemy się wieczorem zdzwonić czy znajdzie czas. Ona ku mojemu zdziwieniu oddzwoniła od razu. Zdziwiło mnie to, bo raczej nie gadamy w dzień, zawsze wieczorami umawiamy się na rozmowy. Nie wiem co takiego miałam w głosie, że od razu stwierdziła, że jest ze mną bardzo źle i nie pozwoliła mi nawet ze sobą dyskutować tylko powiedziała, że wieczorem po pracy zabiera mnie na SOR psychiatryczny. Nie miałam siły się kłócić. Powiedziałam, że ok, dam sobie pomóc i będę czekać na nią wieczorem. I nie chce mi się opisywać dalszej części dnia pozwolę sobie jedynie opisać jego zakończenie. Jest 23:30, a ja nadal siedzę w domu sama jak palec, telefon milczy, messenger nie odpowiada. I tyle. Nigdy tak bardzo nie krwawiło mi serce. Najpierw zostawia mnie jedna przyjaciółka, a teraz druga robi coś takiego. Nie chcę już nikogo w moim życiu. Nikogo. Moja dusza wyje i umiera. A ja będę żyć tylko po to, by opiekować się moim psem, bo nikogo innego w swoim życiu już nie chcę.

Do jutra.